De eenzame wandelaar

07-09-2015 00:00

De eenzame wandelaar

 
Daar loopt hij.
De wandelaar.
Een wandelaar tussen honderden wandelaars.
 
Mensen voor hem.
Mensen achter hem.
Ja zelfs mensen naast hem.
 
Maar de wandelaar merkt het niet.
De wandelaar loopt zijn eigen wandeling.
Een wandeling met zijn lichaam.
En een wandeling met zijn geest.
 
De benen gaan de ene kant op.
De gedachten een andere kant.
 
De wandelaars lopen een vaste route. 
De gedachten wandelen alle kanten uit.

Af en toe keert de wandelaar terug tussen de wandelaars.
Maar al snel loopt de wandelaar weer binnen in zichzelf.
Zijn eigen wandeling is belangrijker.
 
Met iedere stap die de wandelaar zet gaan ook zijn gedachten een stap.
Soms een stap naar voren.
Soms een stap terug.
Een stap terug in de tijd.
 
De wind en regen brengen de wandelaar dieper naar binnen.
De zon brengt de wandelaar weer naar buiten.
Naar de andere wandelaars.
 
Vele kilometers heeft de wandelaar al gelopen.
Vele heuvels al beklommen.
Stap voor stap.
 
Klimmend naar boven.
De benen doen het werk.
De wandelaar merkt de klim nauwelijks.
Van binnen is een hele andere wandeling.
 
De binnenste wandeling is soms zwaar.
Soms is de binnenste wandeling in stilte.
Soms is de binnenste wandeling in rumoer.
Dan schreeuwt het.
Maar niemand die het hoort.
 
De wandelaar loopt verder.
Stap voor stap.
Met iedere kilometer dieper naar binnen.
 
De wandelaar loopt verder stap voor stap.
Dichter en dichter naar het eindpunt.
Stap voor stap terug tussen de wandelaars.
 
Bij de finish loopt de wandelaar niet meer alleen.
Dan loopt de wandelaar tussen de honderden anderen.
Niemand ziet dat de wandelaar een eigen wandeling liep.
Niemand zag dat de wandelaar 2 wandelingen liep.
 
En morgen?
Morgen is de wandelaar moe.
Want 2 wandelingen tegelijk is vermoeiend.
Morgen heeft de wandelaar pijn.
Pijn in de spieren.
Morgen heeft de wandelaar stilte.
Stilte in zijn hoofd en hart.