Mijn weg

Mijn weg

Lange tijd liep ik een weg.
De ene keer was het zijn weg.
De andere keer was het haar weg.
Dan weer de weg van die of van die.

Altijd de weg van een ander.
Altijd een weg die ik niet wou gaan.
Altijd een weg die een richting op ging die ik niet wou.
Altijd een weg vol met obstakels.

Maar nu niet meer.
Ik loop op een nieuwe weg.
Een onbekende weg.
Ik kan nog niet zien hoe de weg loopt.

En ook al is de weg nog onbekend en nieuw.
Een ding weet ik zeker.
Het is Mijn weg.

Ik loop de weg.
Mijn weg.

Met iedere stap die ik zet op mijn weg neemt mijn kracht toe.
Stap voor stap word ik sterker.
Stap voor stap voel ik me beter.
Ik ben steeds minder bang om de onbekende weg te gaan.
Steeds zelfverzekerder zet ik mijn volgende stap.
Op Mijn weg.

Soms stop ik even en kijk ik achter me.
Ik zie hoe ver ik al gekomen ben.
Ook zie ik wat er achter me ligt.
Wat ik achter me heb gelaten.

Er ligt veel achter mij.
Daar kan het blijven liggen.
Ik zie het, ik kijk er na.
Maar dan draai ik me weer om.
En kijk ik weer voor me.

En na de rust ga ik weer verder.
Verder op mijn weg.
Ik loop in mijn tempo.
Soms langzaam, soms snel.

Mijn weg, mijn tempo.
Mijn leven.