Hear me!

I have been silence for more than 30 years.
Al those years, I kept my voice.
All those years I was silent.
Afraid of my voice.
Afraid to speak.

Hear my voice.
Hear me speak.

Hear me roar!
Hear me!!

Now I have found my power.
Now I have found my voice.
I have found the strength to speak.

Strength to speak my voice.

Hear my voice.
Hear me speak.

Hear me roar!
Hear me!!

Don't be afraid!
Speak your voice!
Being silent will eat you up!
Being silent will kill you from inside!

Hear my voice.
Hear me speak.

Hear me roar!
Hear me!!

Hear me roar!
So long I lived in silence.
Now the world will hear my voice.
I will speak, I will roar!
Hear me!!

Hear my voice.
Hear me speak.

Hear me roar!
Hear me!!

Stranger in the mirror

I stand in front of a mirror.

I look in the mirror.
I look, I watch.

Who is that who looks back at me?
I don't recognise that person.

I don't recognise that face.

There is a stranger in the mirror.
A strange face is looking at me.

Those eyes, such a strange look.

A stranger is staring back at me.

For the first time in my life a really look.
I don't look at my body for a change.

I look at my face.

But is it my face, I look at?

There is a stranger in the mirror.
A strange face is looking at me.

Those eyes, such a strange look.

A stranger is staring back at me.

Why don't I recognise the face?
Is it because it is the first time I really see it?
In the morning I hardly look in the mirror.

In the evening I don't look at all.

On special occasions I look, but I hardly see.

There is a stranger in the mirror.
A strange face is looking at me.

Those eyes, such a strange look.

A stranger is staring back at me.

I have never looked in the mirror.
Really looked at my own face.

But why is the face I see, a face of a stranger?
Do I really look like that?
I don't like what I see.

Will I like what I see if I look every day?

There is a stranger in the mirror.
A strange face is looking at me.

Those eyes, such a strange look.

A stranger is staring back at me.

Changes

Ken ik jou?

De mens, misschien wel het grootste raadsel dat er bestaat.
Ken je iemand eigenlijk ooit wel echt?

Onlangs heeft iemand me toch weer verbaasd.
Iemand die ik al jaren ken. 
Nou ja ken?
Dat vraag ik me dus nu eigenlijk af.
Ken ik die persoon wel?
Ken ik die echt?
Wie en wat heb ik de afgelopen jaren gezien?
Was het die persoon echt?
Of was het een masker?
Een toneelstuk?
 

Poezenbeest

In 2011 kwam je mijn leven in gewandeld.
Ik haalde je op uit het asiel en je liep mijn huis en mijn leven in.
De eerste tijd woonden we op een bovenwoning. Jij bleef binnen.
De vensterbank was jouw blik op de wereld buiten.

Mijn bed was waar we samen sliepen.
Met oud en nieuw lag ik in bed en jij er onder.
Geen van beide hielden we van die herrie.

Toen gingen we verhuizen.
Naar een echt huis.
Tijdens de verhuizing logeerde jij ergens anders.
Dit vond jij niet leuk en doodeng.

Toen ik je kwam halen wou je niet onder het bed vandaan.
Je wou niet met mij mee.
Uiteindelijk kwam je toch.
Je kroop naar me toe.

In het nieuwe huis liep je al snel rond.
Dit leek je wel te bevallen.
Zo groot, zo veel ruimte.
Een nieuwe vensterbank.
Een heel ander uitzicht.

Toen de deur open.
Jij mocht naar buiten.
Stapje voor stapje.
Langzaam ging jij op verkenning.
Jij steeds zekerder.
Ik steeds banger.

Ineens was jij de tuin uit.
Jij vond het leuk.
Ik stond doodsangsten uit.
Maar ik leerde al snel.
Jij bleef nooit lang weg.

Je hebt heel wat uurtjes in de tuin doorgebracht.
En af en toe ook buiten mijn tuin, in iemand anders tuin.
Maar het liefst lag je toch in onze tuin.

Alleen met goed weer.
Je was een echte mooi weer kat.
Met regen, wind of sneeuw bleef jij binnen.
Geen haar op je koppie die er aan dacht om de tuin in te gaan.
Je zou eens nat worden.

Op de bovenwoning hadden we een liefdesverhouding.
In dit huis werd het een haat en liefde verhouding.
Er sneuvelde nog wel eens wat.
En ineens bleek dat jij niet kon mauwen, maar wel kon schreeuwen.

Mijn bed deelde ik al snel niet meer met jou.
Je gebruikt mij en mijn bed als springplank.
En ook al had je van die zachte voetjes.
Ik vond het niet fijn om die in mijn oog te krijgen.

Het was even een strijd, jij moest beneden blijven als ik boven sliep.
Maar mijn nachtrust ging toch voor.
Al duurde het wel even voor ik die weer terug had.

Ik kon je regelmatig achter het behang plakken.
Maar ondanks dat had je ook je goede momenten.
Je was ook wel lief.

Je hebt maar 3 jaar in ons nieuwe huis geleefd.
Toen werd je ineens ziek.
Het ging snel.
Heel snel.
Na een week was het al voorbij.

Ik besloot je te laten gaan.
Het ging niet meer.
Je lichaam wou ineens niet meer.
Twee aanvallen in 1 week was te veel.

Ik ben bij je gebleven tot het einde.
Je bent in slaap gevallen op mijn arm.
Je blies je laatste adem uit terwijl je op mijn arm rustte.

Al snel heb ik je spulletjes weggedaan.
Op 1 visje na.
Het enige speeltje waar je af en toe gek op was.
Geen poes meer voor mij de eerste jaren zei ik.
Nog geen half jaar later en het begon al weer te kriebelen.

Ik heb wel een konijntje.
Maar toch, ik mis een poezenbeest.
Die jaren dat ik zonder kat zal zitten, zullen wel eens een stuk korter zijn dan gedacht.
Want ondanks alles mis ik je toch meer dan gedacht.

Ja, ik mis je gekke kat.

Valse herinnering

Ze kijkt naar een foto.
Ze kijkt naar een herinnering.
Het ziet er vrolijk uit.
Maar ze weet beter.
Het is een valse herinnering.

Valse vrolijkheid.
Wat je ziet is niet wat echt is.
Je ziet een vrolijk iemand.
Wat je niet ziet is de pijn.

De lach verbergt de pijn.
De ogen verbergen de angst.
Ze kijkt er naar en kent de werkelijkheid.
Een ander kijkt er naar en ziet alleen het beeld.

Zij ziet de waarheid.
Een ander ziet alleen een vals beeld.
Ze kijkt er naar en weet hoe het was.
Die valse herinnering wil ze niet meer zien.

Ze scheurt de foto door midden.
Dag beeld.
Dag foto.
Dag valste herinnering.

Lichtjes

Als ik om me heen kijk zie ik woorden van licht.
Woorden over de kracht van licht.
Maar de beelden zeggen wat anders.
De beelden zijn donker.

Waarom spreken we van licht maar showen we het duister?

Ik wil van licht spreken, maar nog meer, ik wil licht laten zien.
Nee, ik ben niet groot.
Ik ben maar 1 iemand.
Maar toch kan ik het.
En niet alleen ik, jij ook.

Ik heb geleerd, een boel kleine beetjes maakt 1 grote.
Als we nu allemaal ons kleine lichtje laten schijnen, krijg je 1 groot licht.
En dat is wat we willen.
Licht in de duisternis.

Ik stuur mijn lichtje de duisternis in.
En een ieder die het wil hebben is vrij om het te pakken.
Pak een stukje van mijn licht en deel het verder.
Iedereen verdiend licht.
Wat je situatie ook is.
Waar je ook bent.
Wie je ook bent.

Licht is er voor iedereen en om met elkaar te delen.

Hier is mijn lichtje.

De wereld stopt

Voor jou is de wereld gestopt.
De wereld is gestopt met het overlijden van de persoon waar je van hield.
Hoe kan de wereld nu voor anderen door draaien?
Dat kan niet!

De wereld is vandaag gestopt.
De wereld draaide steeds langzamer.
In een soort van slow motion.
Tot het moment dat die helemaal gestopt is.

De wereld staat stil.
Jij bent er niet meer.
Niets is meer hetzelfde.

Hoe kan iemand nu zeggen, het leven gaat door?
De wereld staat stil. Het leven kan toch niet door gaan?
Voor jou kan dat niet.
De wereld staat stil.

Als ze zeggen dat de wereld gewoon doordraait word je boos.
Want dat is niet waar.
De wereld is voor jou gestopt.
Dat moeten ze toch wel snappen?

De wereld is gestopt!
En die zal nooit meer draaien, toch?
Je denkt er niet aan. Waarom zou je?
De wereld is gestopt voor jou, dat is alles wat telt!