Blog
Een mooie rotdag
13-11-2015 00:00Een mooie rotdag
Een maandagmiddag in oktober.
Wat een mooie herfstdag.
Buiten schijnt de zon.
De blaadjes aan de bomen hebben hun herfstkleuren al.
Rood, geel, oranje en hier en daar ook nog groen.
Een schitterende herfstdag.
Als ik naar buiten kijk zie ik een pad dat licht omhoog loopt.
Links en rechts van het pad is de natuur op haar mooist.
De zon schijnt. Het is een mooie dag.
Het is schitterend buiten.
Recht voor mij is het niet mooi.
Er is een onmetelijk verdriet.
Ik voel het, ik zie het.
Pijn en verdriet.
Binnen is er verdriet.
Een heel groot verdriet.
Verdriet en gemis.
Binnen is het niet mooi.
Wat een contrast, buiten zo mooi en zonnig.
Binnen zo verdrietig.
Het verdriet om het laatste afscheid.
Het is een mooie dag voor jouw afscheid.
Het is een mooie rotdag.
Dag!
Rust zacht.
Stil verdriet
25-10-2015 00:00Stil verdriet
Voor het eerst loop ik over het terrein.
Nooit geweten dat je daar “zo maar” kan lopen.
Vanaf de eerste stap op het terrein voel ik het al.
De sfeer.
Het verdriet.
Er hangt een groot en stil verdriet.
Wat een contrast.
De schoonheid van de natuur tegenover de gebouwen.
Gebouwen vol met stil verdriet.
Het terrein had ik me altijd heel anders voorgesteld.
Ik ben verbaasd zoals alles er uit.
Sommige dingen lijken zo open.
Sommige stukken minder open.
Ondanks dat het beeld dat ik al jaren had totaal niet overeenkomt met de werkelijkheid, is er 1 ding wat mij niet verbaasd.
Het gevoel. De sfeer.
Het gevoel dat me al vanaf de eerste stap raakt.
Met iedere stap verder op het terrein raakt het me dieper en dieper.
Wat een enorm verdriet hangt daar.
Een stil verdriet.
Ik herken het.
Het doet me denken aan het internaat.
Dit is geen internaat.
Het is verschillend en toch ook een beetje hetzelfde.
Verder het terrein op, verder de natuur in.
Dan ineens zie ik het.
Het raakt me diep van binnen.
Mijn hart krimpt samen.
De tranen branden van binnen.
Droge ogen.
Het begint zachtjes te miezeren.
Ik merk het nauwelijks.
Ik kan alleen maar kijken.
Het gebouw, de deuren naar de kleine tuin staan open.
Bijna lijkt het mooi. Een woongroep met openstaande deuren.
Echter de metershoge hekken er om heen halen het “mooie” van alles weg.
Midden in het bos.
Een woongroep met openstaande tuindeuren. En daarom heen metershoge hekken.
Ik zie een enorm slot op de poort in het hek hangen.
Ik blijf door lopen. De route van de wandeling vervolgen.
Terwijl het pand langzaam uit het zich verdwijnt is het miezeren overgegaan in de zoveelste bui van die dag. Ik loop inmiddels op een breed bospad. Mijn regenjas kan ik zo pakken.
Maar ik doe het niet. Ik loop door. Totdat ik doornat ben. Dan pak ik mijn regenjas.
Waarom eigenlijk nog?
Ik ben niet alleen nat van buiten van de regen.
Ik ben ook nat van binnen.
Van de tranen die van binnen stromen.
Tranen van een herkenbaar gevoel.
Tranen om het stille verdriet.
Ik loop door. De wandeling duurt nog een flink aantal kilometer.
Eigenlijk wil ik niet meer.
Het liefst wil ik nu naar huis.
Thuis onder de douche gaan staan. Heel lang onder een warme douche.
En daarna mijn bed in.
Slapen.
Maar het kan niet.
Ik kan hier niet stoppen.
Ik loop door.
Maar tot het einde van de wandeling blijft er een gevoel van binnen.
Het maakt me verdrietig.
Het gevoel wordt wel steeds kleiner.
Maar er blijft een klein “vlekje” over.
Een klein vlekje om het stille verdriet.
Mijn weg
16-09-2015 00:00Mijn weg
Lange tijd liep ik een weg.
De ene keer was het zijn weg.
De andere keer was het haar weg.
Dan weer de weg van die of van die.
Altijd de weg van een ander.
Altijd een weg die ik niet wou gaan.
Altijd een weg die een richting op ging die ik niet wou.
Altijd een weg vol met obstakels.
Maar nu niet meer.
Ik loop op een nieuwe weg.
Een onbekende weg.
Ik kan nog niet zien hoe de weg loopt.
En ook al is de weg nog onbekend en nieuw.
Een ding weet ik zeker.
Het is Mijn weg.
Ik loop de weg.
Mijn weg.
Met iedere stap die ik zet op mijn weg neemt mijn kracht toe.
Stap voor stap word ik sterker.
Stap voor stap voel ik me beter.
Ik ben steeds minder bang om de onbekende weg te gaan.
Steeds zelfverzekerder zet ik mijn volgende stap.
Op Mijn weg.
Soms stop ik even en kijk ik achter me.
Ik zie hoe ver ik al gekomen ben.
Ook zie ik wat er achter me ligt.
Wat ik achter me heb gelaten.
Er ligt veel achter mij.
Daar kan het blijven liggen.
Ik zie het, ik kijk er na.
Maar dan draai ik me weer om.
En kijk ik weer voor me.
En na de rust ga ik weer verder.
Verder op mijn weg.
Ik loop in mijn tempo.
Soms langzaam, soms snel.
Mijn weg, mijn tempo.
Mijn leven.
De eenzame wandelaar
07-09-2015 00:00De eenzame wandelaar
De wandelaar.
Een wandelaar tussen honderden wandelaars.
Mensen achter hem.
Ja zelfs mensen naast hem.
De wandelaar loopt zijn eigen wandeling.
Een wandeling met zijn lichaam.
En een wandeling met zijn geest.
De gedachten een andere kant.
Af en toe keert de wandelaar terug tussen de wandelaars.
Maar al snel loopt de wandelaar weer binnen in zichzelf.
Zijn eigen wandeling is belangrijker.
Soms een stap naar voren.
Soms een stap terug.
Een stap terug in de tijd.
De zon brengt de wandelaar weer naar buiten.
Naar de andere wandelaars.
Vele heuvels al beklommen.
Stap voor stap.
De benen doen het werk.
De wandelaar merkt de klim nauwelijks.
Soms is de binnenste wandeling in stilte.
Soms is de binnenste wandeling in rumoer.
Dan schreeuwt het.
Met iedere kilometer dieper naar binnen.
Dichter en dichter naar het eindpunt.
Stap voor stap terug tussen de wandelaars.
Dan loopt de wandelaar tussen de honderden anderen.
Niemand ziet dat de wandelaar een eigen wandeling liep.
Morgen is de wandelaar moe.
Want 2 wandelingen tegelijk is vermoeiend.
Morgen heeft de wandelaar pijn.
Pijn in de spieren.
Morgen heeft de wandelaar stilte.
Stilte in zijn hoofd en hart.
Schaduwspel
28-08-2015 00:00De muur is licht.
Ik zie donkere vaste vlekken.
Schaduwen van dingen die binnen staan.
De muur is licht.
Ik zie donkere bewegende vlekken.
Schaduwen van dingen die buiten zijn.
De schaduwen van buiten bewegen wel.
Kijk dat is een blad.
He, wat is dat.
Even snel naar buiten kijken.
Dat was een tak van een andere struik.
Die kleine snelle fladderende schaduw.
Die herken ik zo wel.
Ook al zie ik die maar een halve tel.
Het is mijn favoriet.
Het is een vlinder.
Het is nu donkerder.
Ook nu zie ik schaduwen.
Deze herken ik ook.
Schaduwen van binnen.
De gordijnen stoppen de schaduw van buiten.
De binnen schaduwen bewegen niet.
Langzaam verdwijnen de schaduwen.
De schaduw verdwijnt.
Het wordt donker.
Maar ik ben niet bang.
Niet bang voor de schaduw.
Niet bang voor het donker.
Vlinder
15-08-2015 00:00Vlinder
Je vliegt voorbij, ik kijk naar jou.
Wat ben je mooi.
Dag vlinder.
Symbool van leven
Symbool voor dood.
Symbool voor mooi en goed.
Daar zit je op een bloem.
Daar vlieg je weer weg.
Je zit niet stil.
Je gaat van hier naar daar.
Even landt je op een plant.
En daar ga ja al weer.
Vroeger vond ik je eng.
Groot en harig.
Je vleugels constant in beweging.
Ga weg engerd schreeuwde ik.
Nu fluister ik: je bent welkom.
Nu fluister ik: blijf nog even.
Symbool van zo veel.
Een en al schoonheid.
Wonder der natuur.
Daar ga je weer.
Weet dat je altijd welkom bent.
Ik draag je voor altijd bij me.
Op mijn lichaam zit je voor altijd.
Onderdeel van mijn leven.
Deel van mijn verhaal.
Tot gauw.
Verdwaald
06-08-2015 00:00Verdwaald
En ook hij is verdwaald.
Verdwaald in zijn eigen hoofd.
Is het van binnen als een grote kluwen wol?
Of is het als een doolhof waarvan ze de uitgang niet kunnen vinden?
Of is het als een ladekast?
Eentje waarvan alle lades openstaan.
Eentje waarvan de inhoud overal verspreid ligt.
Een kijkje van binnen.
Dan zou je kunnen zien hoe het er uit ziet.
Misschien zou je dan een beetje kunnen "helpen".
"Helpen" om wat orde in de chaos te scheppen.
Een beetje "opruimen."
Misschien zou een lichtje al kunnen helpen.
Misschien is het donker van binnen.
En dan zou een lichtje kunnen helpen.
Ik weet niet hoe het er van binnen uitziet.
Ik zie niet wat zij zien.
Ik voel niet wat zij voelen.
Ik kan ze niet "helpen" met de uitgang te vinden.
Verdwaald in hun eigen hoofd.
En de weg naar buiten die is voor altijd verdwenen.
Nog even
30-07-2015 00:00Nog even
Nog even.
Nog even doorzetten en ik heb weer een stap gezet.
Nog even en ik ben weer verder.
Nog even en ik ben weer sterker.
Nog even in de praktijk brengen.
De les heb ik geleerd.
ik weet wat de bedoeling is.
Het in de praktijk brengen lukt echter niet.
Nog even?
Nog even doorgaan of toch stoppen?
Nog even een stap zetten of toch pas op de plaats?
Nog even en ik ben weer verder of blijf ik op hetzelfde punt?
Nog even en ik ben weer sterker of ben ik dat nu al?
Nog even.
Even nog toch?
Stations Duif
19-07-2015 00:00Stations Duif
Daar komt een duif aan.
Goh, wat hobbelt die apart.
Het is niet het standaard duiven-loopje.
Ik kijk naar de duif die rond hobbelt.
Als die in de buurt komt zie ik het ineens.
Het ene pootje is compleet vervormd.
Daarom hobbelt de duif dus.
De duif pikt links en rechts dingetjes tussen de tegels uit.
Ik kijk even naar de kiosk, ja die is open.
Zal ik een broodje kopen voor de duif?
Maar ja, ik heb geen zin in een broodje en een heel broodje is vast te veel voor de duif.
Ik blijf zitten.
De duif pikt rustig door.
Links en rechts, die heeft wel genoeg te eten.
Ik blijf naar de hobbelende duif kijken.
Die red het wel hier op het station denk ik.
Dan komt er een andere, grotere vogel aan.
De duif is duidelijk niet bang en de andere vogel vliegt snel weg.
Dan hobbelt de duif richting de trap.
Een vrouw die een stukje verderop staat ziet ook de hobbelende duif.
Ze buigt wat naar voren om de duif goed te bekijken.
Ook zij ziet het pootje.
En ook zij ziet dat de duif goed te eten heeft.
Dan hobbelt de duif tot de rand van de trap, daar blijft die zitten.
Ik weet niet wat de vrouw denkt, maar ze kijkt naar de duif.
De duif die bovenaan de trap zit.
Ik vraag me af, zal die de trap af hobbelen, tree voor tree?
Of zal die naar beneden vliegen?
Kan die eigenlijk vliegen?
De vleugels zagen er niet anders uit.
Dan komt er iemand de trap op.
Net als de man van de laatste tree het perron op stapt, slaat de duif de vleugels uit en vliegt weg.
Vliegen kan die dus nog prima.
Dat zit wel goed met de duif.
De duif vliegt weg van het perron.
Een jaar later
14-07-2015 00:00Een jaar later
Een jaar geleden werd je op handen gedragen.
Handen die droegen je weg.
Van plaats naar plaats.
Uiteindelijk werd je naar je laatste rustplaats gebracht.
Een jaar later.
Het leven gaat door.
Adem in, adem uit.
Voor de mensen in je omgeving gaat het leven door.
Een jaar later.
Veel is er gebeurd.
De wereld gaat door, ook zonder jou.
Een jaar later.
Je nabestaanden zijn er nog.
Ze gaan verder.
Stapje voor stapje.
Soms staan ze even stil.
Een jaar later
Is het echt al weer een jaar geleden?
Een jaar geleden dat je overleed?
Ja het is al weer een jaar geleden.
Een leven zonder jouw aanwezigheid.
Maar niet zonder herinnering aan jou.
Een jaar later.
Trefwoorden
De lijst van tags is leeg.